Powiatowa Biblioteka Publiczna

Nowe, uaktualnione wydanie książki o wybitnym artyście światowego kina, którego życie mogłoby posłużyć za kanwę scenariusza filmowego.
Autor opisuje losy Romana Polańskiego od traumatycznego dzieciństwa w czasie wojny, poprzez edukację artystyczną w peerelowskiej Polsce, pierwsze sukcesy na Zachodzie, pełen dramatyzmu okres amerykański, po wydarzenia ostatnich miesięcy związane z aferą obyczajową. Równolegle przedstawia punkty zwrotne w karierze reżysera i okoliczności powstania jego najważniejszych dzieł.
Burzliwe życie twórcy "Pianisty" i wielu kultowych filmów naznaczyły ucieczki przed niezwykle groźnymi sytuacjami, wielkie miłości i wielkie zdrady, pasmo sukcesów i nagród, a równocześnie ciągnące się za artystą zmory przeszłości.

Film jest okropnie płaski. Oglądałem go trzy dni temu, starałem się o nim zapomnieć i pozostało mi tylko ogólne wrażenie (.) Film przyjąłem bardzo źle,(...) to jest straszliwe. Tak wiceminister kultury Janusz Wilhelmi oceniał jedną z komedii reżysera najbardziej znienawidzonego przez władze PRL.Życie Stanisława Barei nie było łatwe. Zadbali o to cenzorzy, dyspozycyjni dziennikarze i "życzliwi" koledzy po fachu, których drażniło przenikliwe spojrzenie, ostra ironia oraz status komedii, uznanej za gatunek upośledzony, plebejski. Zarzucano mu niechlujstwo warsztatowe stosowanie oklepanych gagów, mało wybredny dowcip. Był jednak znakomitym obserwatorem, który w krótkiej scenie potrafił wyrazić więcej niż inni w całym filmie.W przeciwieństwie do wielu produkcji, które wówczas uznano za wybitne, komedie Barei przetrwały próbę czasu i przemiany ustrojowe, stając się ponadczasowymi klasykami. Są dokumentami epoki PRL i portretami zbiorowym Polaków. On sam pośmiertnie został uznany królem krzywego zwierciadła. Stanisław Tym dodaje: nie portretowaliśmy absurdów systemu - to system był jednym wielkim absurdem.Król krzywego zwierciadła to więcej niż sztampowa biografia. Nie ma w nim rozdziałów - jak w scenopisie są ujęcia. Fabuła przypomina film realizowany z kilku kamer, z różnych punktów widzenia. O Barei mówią Stanisław Tym, Jacek Fedorowicz, Andrzej Wajda, Janusz Morgenstern , Jan Kobuszewski, jego przyjaciele, rodzina i współpracownicy - aktorzy, operatorzy, kaskaderzy. Książka dokumentuje jego życie i drogę jaką przeszedł od muzycznych komedyjek, przez pierwszy polski kryminał utrzymany w mrocznym aż do filmów, które śmieszyły, choć ukazywały mało zabawną rzeczywistość PRL.Dowiemy się jak mogły wyglądać, filmy, których nie nigdy nie zrealizował.Autor dotarł do niepublikowanych wcześniej scenariuszy Stanisława Barei, m.in. do tekstu Kilometr za horyzontem, które napisał tuż przed śmiercią. "Miś" powstał na podstawie nieznanego scenariusza "Joker". Prototypem Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz był Tor przeszkód, który przez 35 lat spoczywał w domowym archiwum reżysera. Jeden z rozdziałów - Obywatel konspirator opowiada o nieznanej stronie życia Stanisława Barei. W jego domu przez kilkanaście lat mieściła się pracownia nielegalnego wydawnictwa NOWA. Podczas powrotnego lotu ze zdjęć w Paryżu w pudełkach na taśmę filmową z napisem "Materiał światłoczuły. Nie otwierać!" Bareja i Tym przemycili do Polski kilogramy publikacji paryskiej "Kultury". W gorące lato 1980 roku reżyser przewiózł z Wiednia na dachu swojego samochodu maszynę poligraficzną dla rodzącej się Solidarności. Król krzywego zwierciadła to opowieść o człowieku, który wbrew koniunkturalnym zależnościom i układom bronił swoich poglądów, demaskując cynizm oraz ignorancję władzy, o której mówił "kłamczuszki".Ceną były dwa zawały serca oraz metry wyciętej taśmy, po których z filmu pozostawał "kadłubek", jak określił reżyser. Szczęścia do cenzorów nie miały telewizyjne seriale "Alternatywy 4" i "Zmiennicy", które kilka lat spędziły w "półkowym areszcie". Wyszydzona przez Bareję władza nie mogła zabronić mu kręcenia filmów. Uderzała jednak boleśnie przez długie lata, blokując i opóźniając ich emisję. Książka zawiera kilkadziesiąt nigdy nie publikowanych zdjęć z prywatnego życia i filmowego planu oraz fotosy z ujęć usuniętych przez cenzurę.

SZUMOWSKA - Jedno z najgorętszych nazwisk w polskim kinie ostatnich lat. Nakręcona w czasie studiów etiuda "Cisza" trafiła na listę 14 najlepszych filmów w historii Łódzkiej Filmówki i zdobyła 18 nagród na międzynarodowych festiwalach. Za debiut fabularny "Szczęśliwy człowiek" Szumowska dostała nominację do Europejskiej Nagrody Filmowej, za film "33 sceny z życia" - Paszport "Polityki". Wyróżnienia za kolejne filmy Małgorzaty Szumowskiej idą w dziesiątki. Statuetek nie zbiera - oddaje na aukcje charytatywne.

Małgorzata Szumowska w rozmowie z Agnieszką Wiśniewską opowiada o pracy nad filmami, o tym, jak działa światowy przemysł kinematograficzny, o dzieciństwie, rodzinnym Krakowie, który stanął w miejscu, o wychowaniu dziecka, modzie i seksie.

Wiesław Michnikowski (ur. 1922) - jak sam przyznaje - to przede wszystkim człowiek teatru. W trakcie kariery scenicznej związany najpierw z teatrami lubelskimi, a następnie z Warszawą. Grał na deskach Teatru Klasycznego, Nowej Warszawy, Komedii oraz Współczesnego, tworząc jednocześnie wiele niezapomnianych kreacji w słuchowiskach, filmach i serialach telewizyjnych. Udzielał głosu postaciom z kreskówek.
Współtworzył TVP, pracując jako spiker w studiu doświadczalnym Telewizji Polskiej, choć zapisał się również w pamięci radiosłuchaczy jako "głos" - aktor i spiker - audycji Polskiego Radia.
Obdarzony niewątpliwym talentem komediowym, przez lata był jednym z filarów Kabaretu Starszych Panów, a następnie Dudka. Nie można mu także odmówić znakomitego poczucia humoru poza sceną, o czym miało okazję przekonać się na własnej skórze wielu jego kolegów.
Latami unikał wywiadów, a po zakończeniu trwającej blisko 60 lat kariery scenicznej wycofał się z życia zawodowego. Dziś w szczerej rozmowie z synem Marcinem opowiada o swoim życiu, pracy, zdradza także historie z teatralnej garderoby.

Książka Siegfrieda Kracauera to jedna z najważniejszych prac z zakresu teorii filmu. Wywarła ogromny wpływ na rozwój tzw. realistycznej teorii filmu, stanowiąc jej doskonały przykład, odznaczający się wyjątkową klarownością, systematycznością i precyzją w logice argumentacji. Z punktu widzenia historii myśli filmowej jest również jedną z nielicznych prób całościowego spojrzenia na kino i zinterpretowania jego miejsca w kulturze XX wieku.